Antoinette Sisto (1963 – 2017)
Stilstaan bij een overlijden
.
Gisteravond bereikte mij van een aantal kanten het afschuwelijke en in en in verdrietige bericht dat dichter, vertaler, redacteur van Meander en geweldig mens Antoinette Sisto, na een tweede hersenbloeding, afgelopen maandag is overleden.
Ik heb Antoinette leren kennen bij het WAK festival in Den Haag in 2014 waar we beide gedichten mochten voor dragen. Ik kocht daar haar bundel ‘Dichter bij de dagen’ waar ik van onder de indruk was. Ik nodigde haar uit om bij Ongehoord! te komen voordragen, zij interviewde mij voor Meander en nodigde mij uit om een gedicht voor De Vallei te schrijven.
Onze paden bleven elkaar kruisen, ik schreef recensies over haar bundels ‘Iemand moet altijd gemist worden’ waar ze mij voor de presentatie vroeg en door een stommigheid vergat op te komen dragen en haar laatste bundel ‘Hoe een zee een woord werd’ waar ze me opnieuw voor vroeg. Voor mij tekende dat ook de mens Antoinette, vriendelijk, vergevingsgezind en overall een mooi mens.
En nu is ze op een veel te jonge leeftijd overleden. Weggerukt uit het volle leven. Vorige maand nog nodigde ik haar uit om voor te komen dragen bij de slotmanifestatie bij de Week van de Cultuur in Maassluis. Ze wilde graag maar was nog te ziek om te komen. Ik had juist haar gevraagd omdat ik wist dat haar poëzie, waar ik zo van hou, prachtig zou passen bij de ambiance van deze slotmanifestatie. Het mocht niet zo zijn.
Met het overlijden van Antoinette verliezen we een prachtige dichter, een geweldig lieve vrouw en we zullen haar missen. Ik wens haar moeder en haar vriend en iedereen die Antoinette kende en waardeerde heel veel sterkte toe in deze zware en moeilijke tijd.
Uit haar bundel ‘Iemand moet altijd gemist worden’ het gedicht ‘Ik teken de zon’.
.
Ik teken de zon
.
Jouw weg is nu verdonkeremaand
de gekartelde lijnen van rivieren
iemand vaagde ze uit
met gum gedecideerd
welke hand van bovenaf was dat?
.
Sinds jaar en dag loop ik
de drassige hoofdweg af
bossen vol mosgrond sla ik in.
.
Platanen boots ik na
met schaduwhanden
contouren van een onzekere toekomst
knip ik weg, ik teken de zon
zoals hij in kinderschetsen straalt
plat, honinggeel
.
een draaglijk beeld voor heel even.
.
Geplaatst op 6 juli 2017, in Dichtbundels, Favoriete dichters, Recensies en getagd als 1963, 2017, Antoinette Sisto, De Vallei, Den Haag, Dichtbundels, dichter, Dichter bij de dagen, gedicht, gedichten, Hoe een zee een woord werd, Iemand moet altijd gemist worden, Ik teken de zon, interviewer, Meander, overlijden, poëzie, recensies, redacteur, vertaler, WAK festival, Week van de Cultuur. Markeer de permalink als favoriet. 4 reacties.
ZICHTBAAR ALLEEN 
Juist geschreven, waardige woorden voor een onwaardig, bruut feit. Jij dus ook sterkte, Wouter. En dank voor je blog. Serge
Mooi geschreven Wouter. Sterkte met ’t verlies van ’n mooie ziel.
I discovered recently that Antoinette has left and i’m very grieved for her death.. i’m astonished. I have never met her but i know that she was a very kind and gentle woman. I will be always grateful to her because she appreciated and published my poems that she had read by chance in her holidays in Italy. And i like very much her poems too.
All my loving thoughts to her and her memory.
Monica Martinelli
Thank you Monica, yes it was a great blow for us all, her sudden death. She was a thru ambassador of Italian poetry.