De Etruskische weduwe

Albertina Soepboer

.

Op 27 augustus heb ik een bezoek gebracht aan een nieuw poëziepodium ‘Unica’, een initiatief van Irene Siekman (onder andere directeur van stichting de Poëziebus) en Gilbert van Drunen in Koffie & Ambacht (Rotterdam zuid). Het idee van dit nieuwe poëziepodium is dat er 1 dichter te gast is die een hele avond vult onder het motto ‘One poet, one show’. Geen muziek, geen andere dichters of gasten maar een podium voor 1 dichter. Op deze manier leer je een dichter veel beter en ook van een andere kant kennen.

De avond die ik bezocht had Albertina Soepboer (1969) als gast. De Friese Soepboer is schrijfster, dichteres, vertaler en beeldend kunstenaar. Ze publiceert zowel in het Nederlands als in het Fries. In haar verhaal kwamen de verschillen tussen de Nederlandse taal en de Friese taal ter sprake, legde ze verbanden tussen mensen die Fries als thuistaal hebben en Marokkaanse of Turkse leerlingen van haar die het Berbers of Turks als thuistaal hebben. Ze droeg voor uit de verschillende dichtbundels die ze publiceerde en vertelde over haar leven, haar werk en haar dichterschap. Een bijzondere avond in een bijzondere setting. Het is duidelijk dat Irene en Gilbert hiermee iets moois neerzetten.

In 2005 publiceerde Soepboer de bundel ‘Zone’ een bundel die ontstond naar aanleiding van de reizen die zij maakte door het nieuwe en vaak nog chaotische Europa. Zone gaat over grenzen: over oude en nieuwe grenzen tussen noord en zuid, tussen man en vrouw en tussen toen en nu. Zone gaat ook over geweld: wie grenzen trekt of openbreekt, lijkt daar niet aan te kunnen ontkomen. Uit deze bundel komt het gedicht ‘De Etruskische weduwe’.

.

De Etruskische weduwe

.

Je sterft gewoon, sprak ze

uit de binnentuin kwam ze op stamelende voeten

en die nacht was het niet de wind in de oleanders.

.

Later leunde ze tegen een zuil

in de villa arriveerde de herfst als eenzame bijslaap

en iemand anders zou de jurk op het gras leggen.

.

Geen woord van de keizer

dan de gescheurde beloftes, het te hgete waterbad

en zijn schroeiende woestijn in weer andere zuiden.

.

De rotte appels rolden

zo van de bomen, rijpten nog een hele zomer na

en haar polsen bleven de drempels over glijden.

.

Laatste dag Poëziebustoer 2016

Rotterdam

.

De Poëziebus rijdt weer in 2016, het zal je niet ontgaan zijn. Morgen, 7 augustus is de slotmanifestatie in Rotterdam om maar liefst 7 podia! Op de volgende podia zijn dichters van de poëziebus aangevuld met dichters uit Rotterdam en omstreken te zien en te beluisteren:

12.15 – 13.15 uur (WEST):
Leeszaal West (Rijnhoutplein 3)

12.30 – 13.30 uur (OOST):
Plein 1940

12.30 – 14.30 uur (NOORD):
Hof van Noord (Gordelweg 131)

12.30 – 14.45 uur (ZUID):
Fenix Food Factory (Veerlaan 19d)

14.45 – 15.00 uur (ZUID:
Café de Ouwehoer (Delistraat 36c)

13.45 – 14.00 uur / 14.45 – 15.00 uur (ZUID):
Afrikaandertuin (hoek Jacominastraat/Paul Krugerlaan)

13.00 – 17.00 uur (HOOFDPODIUM):
Eendrachtsplein

.

Niet alleen dichters van 2016 maar ook dichters van de Poëziebustoer 2015 zullen acte de présence geven maar er zullen ook andere dichters te zien en horen zijn zoals Hans Wap, Margje Ottevanger en Jan de Bas. Voor het programma van deze dag kijk je op http://www.poeziebus.nl

Om je nog maar eens een reden te geven om vooral even langs te gaan op één van deze podia hier een gedicht van Maartje Smits, deelnemend dichter aan de Poëziebustoer 2016.

.

Zalmkanoninstructies

.

dof schonk de laatste vis

een golfje euforie

het kanon ontspande

en ik voelde mee

.

flasch flasch vlees

drupt het lijf

ontvlies mijn buikvet

volg stap voor stap de uitleg

die ik mailde wens mijn wensch mensch

.

ik ben volledig bevredigd

en strand

.

snij me open

sla me mals

mijn tandeloze mond

is wijd en glad

morgen zal het gas opbouwen

maak gebruik van mijn natuurlijk gedrag

mijn onbewuste voorkeur voor kleine hoekjes

waar ik mijn neus druk en vacuüm zuig

.