Wanneer kom je buiten spelen?

Door Evy van Eynde

.

Eind juni kreeg ik van Evy van Eynde een uitnodiging om naar België te komen om daar een voorstelling bij te wonen die bij haar nieuw verschenen bundel hoort ‘Wanneer kom je buiten spelen”. Deze voorstelling heb ik gisteravond in De Tijd Hervonden (wat een geweldige naam) aan de Witte nonnenstraat 8 in Hasselt bekeken samen met fotograaf en vriend Ruben Philipsen.

Morgen zal ik hier de recensie publiceren van deze bijzondere combinatie van dichtbundel en theatervoorstelling. Evy van Eynde leerde ik kennen via haar blog http://evyvaneynde.wordpress.com/

Omdat ik daar regelmatig kom om te lezen wat Evy bezig houdt kwam ze op mijn blog terecht en zo vangt een koe een haas.

Uit de aankondiging van dit artistieke tweeluik:

De voorstelling “Wanneer kom je buiten spelen?” maakt deel uit van een artistiek tweeluik, waar ook een geïllustreerde gedichtenbundel bij hoort. In de voorstelling komen de gedichten tot leven in liedjes, dialogen en mijmeringen die hardop rijmen.
“Een klein meisje komt naar je toe. Ze vertelt je een verhaal. Een peperkoeken verhaal. Kraakvers. Zie je die twee gaten in de muur? Dat is het hol van Meneer Konijn. Als je daarin kijkt, verdwijn je. Heel even maar. Voor altijd.”
“Wanneer kom je buiten spelen” is een familievoorstelling. Volwassenen zullen snoepen van taalparels tussen de regels. Kindjes zullen dol zijn op het speelse sprookjesdecor.

.

Morgen dus mijn recensie, vandaag alvast een gedichtje en een tekening van Evy met de titel Alice.

.

Alice

.

Boven in kamers

waar stof opwaait

klopt ze aan

.

Ziet de trap

opgaan in sterren

en lantaarnpalen

.

Langs de melkweg

waar koeien grazen

in graswolken

.

kleine meisjes

in konijnenholen

hoog in de lucht

.

Verscholen

tot iemand gilt

gezien

.

Voorstelling

Voorstelling

.

Achter de roodrobijnen gordijnen

laat de leegte zich kennen

als nederlaag terwijl we vallen

.

nu, ligt het leven ons

aan de voeten met uitzicht op

niets geen film van ons leven

.

laat staan een flits in het

voorbijgaan, met de wind in het

haar kijken we de volle zaal aan

.

met de nek, in stille monologen

spreken we niets uit dat kan

kwetsen in gloedvolle tegenspraak

.

met onszelf, de landing als

verwacht vol in de remmen

van lusteloze aktes waarin

geen pauze op applaus

.

Voorstelling

Inspiratie terug

Op 14 oktober gaf ik de eerste 3 zinnen van wat een gedicht moest worden. Op dat moment kwam er echter niets meer en wat er kwam, daar was ik helemaal niet tevreden over. Jullie hebben mooie voorstellen gedaan en Jelou heeft het gedicht afgemaakt. Toch wilde ik een andere kant op met de eerste 3 zinnen.

Vanavond in alle rust kwam de rest.

Ik moet er nog wat aan schaven maar binnenkort in dit theater een nieuw gedicht met als titel: Voorstelling

.