Nog

Dubbel-gedicht

.

Er zijn vele onderwerpen waar dichters over schrijven, en daardoor is het mogelijk dat je gedichten van verschillende dichters tegenkomt in dichtbundels, met dezelfde titel. Over dieren, de liefde, de dood en het dichterschap bijvoorbeeld is het niet moeilijk twee gedichten te vinden met een zelfde titel of inhoud. Met een titel als ‘Nog’ is dat een heel ander verhaal. Het woordje ‘nog’ is een weinig zeggend bijwoord en als titel van een gedicht niet voor de hand liggend.

En toch zijn er twee dichters die het als titel voor een gedicht hebben gekozen. Allereerst de dichter Armando (1929-2018). In de bundel ‘Stemmen’ uit 2013 staan veel gedichten met korte woorden als titel; ‘Hij’, ‘Het, ‘Ooit’, ‘Weer’ en dus ook het gedicht ‘Nog’.

Het andere gedicht met de titel ‘Nog’ staat in de dichtbundel ‘Bladgrond’ van Roland Jooris uit 2016. Roland Joris (1936) is een Vlaamse dichter die in 1956 debuteerde met de bundel ‘Gitaar’ in een Post-Experimentele stijl. ‘Bladgrond’ is zijn 16e bundel. Voor zijn werk kreeg Jooris verschillende (Vlaamse) prijzen maar ook de Jan Campert-prijs in 1979 voor verzameld werk in ‘Gedichten 1958-1978’.

.

Nog

.

Het is er nog,

het feest van dwaze elfen,

de klopjacht op het evenbeeld,

een zitplaats voor de haat.

.

Het is er nog,

de hardgekookte hongersnood,

een zijweg aan de overkant,

de hang naar het verraad.

.

Het is er nu nog steeds,

het werd een metgezel.

.

.

Nog

.

Nabij

toch weer elders

.

Hij raapt op

wat niet gevonden

kan worden

.

Hij hoort iets

wat opspringt uit beduimeld

geblader, uit gefluister

een toets die zich afvraagt

waarom

.

Hij tast naar

een gestommel van

onmondig beramen, hij brengt

het ter sprake

.

Het doorwoelt zich

.

Zwart/wit

Gedicht bij een foto

.

Mijn vrouw, Inge Vos maakt prachtige foto’s. Foto’s waar ook ik af en toe op mag verschijnen als figurant. Maar niet alleen ik. Ook kinderen, familie en vrienden. Een van deze foto’s, een zwart/wit foto van Daan, een vriendin heeft ze ingestuurd naar de fotowedstrijd van de NRC. Omdat ik het een prachtige foto vind en omdat ik haar wil steunen plaats ik hierbij de foto en een gedicht dat meer dan zijdelings het verhaal van deze foto verteld. Het gedicht is van Bert van der Linden en is ook te vinden op http://www.gedichten.nl

Wil je Inge steunen, ga dan naar http://foto.nrc.nl/?page=10 en stem op de onderstaande foto.

.

Verstilde beelden

-woorden bij een foto-

ergens buiten de stad waar de tijd
alleen nog in het verleden huist

verhullen gehavende muren een
roerloze leegte rond ‘n verweesd
en uitgewoond bestaan

en ook de mensen die hun dagen
hier sleten zijn reeds lang naar
het stof der aarde teruggekeerd

enkel ‘n verdwaalde passant die in
deze bouwval beschutting zoekt
beluistert nog een oud verhaal

dat zich zwijgzaam vertellen laat
van wat in verstilde beelden
bewogen bleef

ergens buiten de stad door de tijd
nog spaarzaam belicht

.

Phenomenal Woman

Maya Angelou

.

Op de geweldige poëziewebsite http://www.poemhunter.com/ staat onder andere een top 500 van gedichten. Ik vroeg me af hoe ze tot deze top 500 zijn gekomen. Het aantal punten dat de lezers gaven aan de gedichten (User rating, je kunt van 1 tot 10 punten geven) blijkt geen reden te zijn tot een topnotering. Wat ook de lijst niet bepaald is het aantal keer dat er is gestemd en dat er dus punten gegeven zijn.  Wie kan me vertellen op basis waarvan de lijst wel is samengesteld?

 

Dit is de top 5 met daarachter de gemiddelde rating en het aantal raters.

 

1. Maya Angelou : Phenomenal woman, gemiddelde rating 8,4  aantal stemmen 2781

2. Robert Frost : The road not taken, gemiddelde rating: 9,2  aantal stemmen 1640

3. Pablo Neruda : If you forget me, gemiddelde rating 8,5  aantal stemmen 1385

4. Maya Angelou : Still I rise, gemiddelde rating 8,7, aantal stemmen 2289

5. Langston Hughes : Dreams, gemiddelde rating 8,3  aantal stemmen 1453

 

Hier het nummer 1 gedicht van Maya Angelou  ‘Phenomenal woman’.

 

Phenomenal woman

Pretty women wonder where my secret lies.
I’m not cute or built to suit a fashion model’s size
But when I start to tell them,
They think I’m telling lies.
I say,
It’s in the reach of my arms
The span of my hips,
The stride of my step,
The curl of my lips.
I’m a woman
Phenomenally.
Phenomenal woman,
That’s me.

I walk into a room
Just as cool as you please,
And to a man,
The fellows stand or
Fall down on their knees.
Then they swarm around me,
A hive of honey bees.
I say,
It’s the fire in my eyes,
And the flash of my teeth,
The swing in my waist,
And the joy in my feet.
I’m a woman
Phenomenally.
Phenomenal woman,
That’s me.

Men themselves have wondered
What they see in me.
They try so much
But they can’t touch
My inner mystery.
When I try to show them
They say they still can’t see.
I say,
It’s in the arch of my back,
The sun of my smile,
The ride of my breasts,
The grace of my style.
I’m a woman

Phenomenally.
Phenomenal woman,
That’s me.

Now you understand
Just why my head’s not bowed.
I don’t shout or jump about
Or have to talk real loud.
When you see me passing
It ought to make you proud.
I say,
It’s in the click of my heels,
The bend of my hair,
the palm of my hand,
The need of my care,
‘Cause I’m a woman
Phenomenally.
Phenomenal woman,
That’s me.