Site-archief
First dates
Jan Boerstoel
.
Ik geef het toe, ik mag graag kijken naar First Dates (en dan toch vooral de Engelse versie), het televisieprogramma op de vroege avond van BNN/VARA waarin mensen, die zich hiervoor hebben opgegeven, op een eerste afspraak met elkaar gaan in het First Dates restaurant. Ik mag er graag naar kijken om allerlei redenen eigenlijk. Om de onhandigheid, van de deelnemers, de openheid, het ongemak, het enthousiasme en de beleving. Wat me opvalt is dat er nog al eens deelnemers bij zitten die een rugzakje met zich meedragen. Dat kan een overleden partner zijn of een vroegere relatie, een moeilijke liefde of een vervelende scheiding. Bij deze deelnemers merk je vaak al tijdens het gesprek dat ze hebben met hun (mogelijke) nieuwe liefde, dat ze het verleden nog niet los hebben gelaten (al beweren ze vaak van wel).
Ik moest meteen denken aan dit programma toen ik het gedicht ‘Ze hebben nooit op haar geleken’ las van Jan Boerstoel. Het niet kunnen wennen aan een ander, steeds opnieuw de nieuwe persoon vergelijken met de oude (en die vergelijking steeds opnieuw verliezen). Een schurend liefdesgedicht kortom. Uit de bundel ‘Eerste keus: liedteksten 1968 – 1986’.
.
Ze hebben nooit op haar geleken
.
Ze hebben nooit op haar geleken,
daar heeft het altijd aan geschort.
Ze hebben nooit op haar geleken,
dus kwam hij steeds aan hen te kort.
Soms was het om hun mooie ogen,
hun mooie lichaam of hun stem,
hij heeft ze ook wel eens gemogen
en dikwijls hielden ze van hem.
Maar in de radeloze uren
voor elke nieuwe grijze dag,
dan lag hij in de nacht te turen
en haatte wie er naast hem lag.
Ze hebben nooit op haar geleken,
ze zijn gekomen en gegaan.
Ze hebben nooit op haar geleken,
dat heeft hij zich nooit toegestaan.
Hij kon hun warmte niet verdragen
en zij niet altijd zijn verdriet,
hij heeft ze er wel om geslagen,
maar van hen houden kon hij niet.
Toch hadden ze hem veel te geven,
zelfs waar hij altijd overvroeg,
een enkele haar hele leven,
maar dat was hem niet eens genoeg.
Ze hebben nooit op haar geleken,
al kwamen sommigen een end.
Ze hebben nooit op haar geleken
en haar heeft hij nooit echt gekend.
.
Gedichten op vreemde plekken
Deel 76: Het Paleis in Antwerpen
.
In Antwerpen staat aan de Meistraat het Paleis, een theaterhuis voor kinderen, jongeren en kunstenaars in het hart van Antwerpen. Het Paleis is er voor kinderen en jongeren en richt zich op de podiumkunsten. In het restaurant/kantine van het Paleis staat op een muur een gedicht van Ted van Lieshout.
.
Made in Hotel New York (gedichten op vreemde plekken)
Deel 70: Op de muur in het restaurant van hotel New York
.
Van Wilco kreeg ik een tip over een gedicht op een bijzondere plek. Eigenlijk zou ik de naam van deze categorie moeten veranderen van vreemde plekken naar bijzondere plekken. Want als één ding duidelijk is geworden de afgelopen twee en een half jaar, sinds ik met deze categorie ben begonnen, is het dat gedichten echt op elk denkbare plek kunnen voorkomen. Ze lenen zich blijkbaar voor het doel om objecten in de meest brede zin van het woord, te verluchtigen. Toch houd ik het toch maar op vreemde plekken, administratief wel zo makkelijk.
Dan nu de nieuwe bijzondere plek. Op een muur in het restaurant van Hotel New York staat van kunstenaar Klaas Gubbels en dichter C.B. Vaandrager een fraai voorbeeld van een kunstwerk en een gedicht op een bijzondere plek. De tekst van het gedicht van Vaandrager ‘Made in Madurodam’ tezamen met een koffiepot van Gubbels waar hij zo bekend mee is geworden.
.
Poëziepodia 2
Deel 2
.
Omdat ik van alle kanten reacties krijg op mijn vraag om poëziepodia aan mij te melden, meteen maar deel 2.
.
DichtSlamRap
