Site-archief
Charles Bukowski over Truman Capote
Nuestros amantes
.
Ik weet niet hoe het jullie vergaat maar als er in een film een verwijzing zit naar een dichter, een gedicht of iets dat met poëzie te maken heeft, dan ben ik altijd meteen wakker (als ik dat al niet was natuurlijk). Vanuit een niet aflatende nieuwsgierigheid naar alles wat met poëzie te maken heeft wil ik dan ook altijd de fijne details weten. Dit gebeurde me ook weer afgelopen zaterdag. Op Netflix waren we de Spaanse film ‘Nuestros Amantes’ uit 2016 of ‘Our lovers’ zoals de Engelse titel luidt, aan het bekijken toen de twee hoofdpersonen het ineens hadden over hun favoriete schrijvers Charles Bukowski en Truman Capote. De regelmatige lezer van dit blog weet dat Charles Bukowski één van mijn favoriete dichters is uit het Engelse taalgebied.
In de film werd gesproken over een gedicht dat Bukowski geschreven zou hebben over Capote. Dat ben ik dus gaan uitzoeken. Het betreft hier het gedicht ‘Nothing but a scarf’ dat verscheen in ‘Come on in’ en hoewel het lijkt alsof Bukowski de vloer aanveegt met het schrijverschap van Capote blijkt uit de laatste twee zinnen toch een zekere waardering en respect.
.
Nothing but a Scarf
.
long ago, oh so long ago, when
I was trying to write short stories
and there was one little magazine which printed
decent stuff
and the lady editor there usually sent me
encouraging rejection slips
so I made a point to
read her monthly magazine in the public
library.
I noticed that she began to feature
the same writer
for the lead story each
month and
it pissed me off because I thought that I could
write better than that
fellow.
his work was facile and bright but it had no
edge.
you could tell that he had never had his nose rubbed into
life, he had just
glided over it.
next thing I knew, this ice-skater-of-a-writer was
famous.
he had begun as a copy boy
on one of the big New York
magazines
(how the hell do you get one of those
jobs?)
then he began appearing in some of the best
ladies’ magazines
and in some of the respected literary
journals.
then after a couple of early books
out came a little volume, a sweet
novelette, and he was truly
famous.
it was a tale about high society and
a young girl and it was
delightful and charming and just a bit
naughty.
Hollywood quickly made a movie out of
it.
then the writer bounced around Hollywood
from party to party
for a few years.
I saw his photo again and again:
a little elf-man with huge
eyeglasses.
and he always wore a long dramatic
scarf.
but soon he went back to the New York and to all the
parties there.
he went to every important party thereafter for years
and to
some that weren’t very
important.
then he stopped writing alltogether and just went
to the parties.
he drank and doped himself into oblivion almost
every night.
his once slim frame more than doubled in
size.
his face grew heavy and he no longer looked
like the young boy with the quick and dirty
wit but more like an
old frog.
the scarf was still on display but his hats were
too large and came down almost to his
eyes;
all you noticed was his
twisted
lurid
grin.
the society ladies still liked to drag him
around New York
one on each arm
and
drinking like he did, he didn’t live
to enjoy his old age.
so
he died
and was quickly
forgotten
until somebody found what they claimed was his secret
diary / novel
and then all the famous people in
New York were very
worried
and they should have been worried because when it
was published
out came all dirty
laundry.
but I still maintain that he never really did know how to
write; just what and
when and about
whom.
slim, thin
stuff.
ever so long ago, after reading
one of his short stories,
after dropping the magazine to the floor,
I thought,
Jesus Christ, if this is what they
want,
from now on
I might as well write for
the rats and the spiders
and the air and just for
myself.
which, of course, is exactly what
I did.
.
Charles Baudelaire
The Jewels / Les Bijoux
.
In de categorie ‘poëzie en film’ vandaag de film ‘The reader/ la Lectrice’ en het gedicht The Jewels van Charles Baudelaire.
The film ‘The reader’ uit 1988 of ‘La Lectrice’ zoals de film eigenlijk heet (het is een Franse film) is gebaseerd op de roman van Raymond Jean met dezelfde titel, geregisseerd door Michel Deville. De film gaat over Constance die haar vriend voorleest uit een boek waarin Marie haar diensten aanbiedt als voorlezer van boeken. In het verhaal lopen de twee verhaallijnen en de twee personen van Constance en Marie , beide gespeeld door de actrice Miou-Miou, op een gegeven moment door elkaar en krijgt de film iets ongrijpbaars.
In de film wordt behalve het gedicht van Charles Baudelaire ook werk van Duras, Tolstoi, Lewis Carrol en Markies de Sade voorgelezen. Naast Miou-Miou speelt Patrick Chesnais een hoofdrol. Hij kreeg voor zijn rol de César award (de Franse Oscar).
.
Les Bijoux
La très chère était nue, et, connaissant mon coeur,
Elle n’avait gardé que ses bijoux sonores,
Dont le riche attirail lui donnait l’air vainqueur
Qu’ont dans leurs jours heureux les esclaves des Mores.
Quand il jette en dansant son bruit vif et moqueur,
Ce monde rayonnant de métal et de pierre
Me ravit en extase, et j’aime à la fureur
Les choses où le son se mêle à la lumière.
Elle était donc couchée et se laissait aimer,
Et du haut du divan elle souriait d’aise
À mon amour profond et doux comme la mer,
Qui vers elle montait comme vers sa falaise.
Les yeux fixés sur moi, comme un tigre dompté,
D’un air vague et rêveur elle essayait des poses,
Et la candeur unie à la lubricité
Donnait un charme neuf à ses métamorphoses;
Et son bras et sa jambe, et sa cuisse et ses reins,
Polis comme de l’huile, onduleux comme un cygne,
Passaient devant mes yeux clairvoyants et sereins;
Et son ventre et ses seins, ces grappes de ma vigne,
S’avançaient, plus câlins que les Anges du mal,
Pour troubler le repos où mon âme était mise,
Et pour la déranger du rocher de cristal
Où, calme et solitaire, elle s’était assise.
Je croyais voir unis par un nouveau dessin
Les hanches de l’Antiope au buste d’un imberbe,
Tant sa taille faisait ressortir son bassin.
Sur ce teint fauve et brun, le fard était superbe!
— Et la lampe s’étant résignée à mourir,
Comme le foyer seul illuminait la chambre
Chaque fois qu’il poussait un flamboyant soupir,
Il inondait de sang cette peau couleur d’ambre!
.
The Jewels
My well-beloved was stripped. Knowing my whim,
She wore her tinkling gems, but naught besides:
And showed such pride as, while her luck betides,
A sultan’s favoured slave may show to him.
When it lets off its lively, crackling sound,
This blazing blend of metal crossed with stone,
Gives me an ecstasy I’ve only known
Where league of sound and luster can be found.
She let herself be loved: then, drowsy-eyed,
Smiled down from her high couch in languid ease.
My love was deep and gentle as the seas
And rose to her as to a cliff the tide.
My own approval of each dreamy pose,
Like a tamed tiger, cunningly she sighted:
And candour, with lubricity united,
Gave piquancy to every one she chose.
Her limbs and hips, burnished with changing lustres,
Before my eyes clairvoyant and serene,
Swanned themselves, undulating in their sheen;
Her breasts and belly, of my vine and clusters,
Like evil angels rose, my fancy twitting,
To kill the peace which over me she’d thrown,
And to disturb her from the crystal throne
Where, calm and solitary, she was sitting.
So swerved her pelvis that, in one design,
Antiope’s white rump it seemed to graft
To a boy’s torso, merging fore and aft.
The talc on her brown tan seemed half-divine.
The lamp resigned its dying flame. Within,
The hearth alone lit up the darkened air,
And every time it sighed a crimson flare
It drowned in blood that amber-coloured skin.
.
Mulan
Films gebaseerd op poëzie Deel 3: Mulan
.
Elke Walt Disneyliefhebber kent wel de Disney klassieker Mulan. Mulan is een Amerikaanse animatiefilm uit 1998 en de 36e grote animatiefilm van Disney. Deze film is losjes gebaseerd op de Chinese legende van Hua Mulan. Een belangrijk onderdeel van de uitgave van de film was de distributie in China. Disney hoopte met Mulan net zo’n grote hit te scoren als met De Leeuwenkoning, die in China een van de meest succesvolle westerse films was. Aanvankelijk werd de film geweigerd daar de Chinese overheid slechts een beperkt aantal westerse films per jaar toestond, maar een jaar na uitgave werd de film alsnog in China vertoond.
Hua Mulan was een heroische vrouw die het leger in ging om China te beschermen tegen de Xiong nu. Beide personen worden beschreven in een ballade.
In Mulan ci wordt het leven en de heldendaden van Hua Mulan beschreven. Deze Chinese poëzie wordt op Chinese scholen en in het voortgezet onderwijs in China en Singapore onderwezen.
.
Hieronder de Engelse vertaling en deel 1 en 2 in het Chinees.
Ode of Mulan
Anonymous (c.5 A.D.)
Tsiek tsiek and again tsiek tsiek, Mu-lan weaves, facing the door. You don't hear the shuttle's sound, You only hear Daughter's sighs. They ask Daughter who's in her heart, They ask Daughter who's on her mind. "No one is on Daughter's heart, No one is on Daughter's mind. Last night I saw the draft posters, The Khan is calling many troops, The army list is in twelve scrolls, On every scroll there's Father's name. Father has no grown-up son, Mu-lan has no elder brother. I want to buy a saddle and horse, And serve in the army in Father's place." In the East Market she buys a spirited horse, In the West Market she buys a saddle, In the South Market she buys a bridle, In the North Market she buys a long whip. At dawn she takes leave of Father and Mother, In the evening camps on the Yellow River's bank. She doesn't hear the sound of Father and Mother calling, She only hears the Yellow River's flowing water cry tsien tsien. At dawn she takes leave of the Yellow River, In the evening she arrives at Black Mountain. She doesn't hear the sound of Father and Mother calling, She only hears Mount Yen's nomad horses cry tsiu tsiu. She goes ten thousand miles on the business of war, She crosses passes and mountains like flying. Northern gusts carry the rattle of army pots, Chilly light shines on iron armor. Generals die in a hundred battles, Stout soldiers return after ten years. On her return she sees the Son of Heaven, The Son of Heaven sits in the Splendid Hall. He gives out promotions in twelve ranks And prizes of a hundred thousand and more. The Khan asks her what she desires. "Mu-lan has no use for a minister's post. I wish to ride a swift mount To take me back to my home." When Father and Mother hear Daughter is coming They go outside the wall to meet her, leaning on each other. When Elder Sister hears Younger Sister is coming She fixes her rouge, facing the door. When Little Brother hears Elder Sister is coming He whets the knife, quick quick, for pig and sheep. "I open the door to my east chamber, I sit on my couch in the west room, I take off my wartime gown And put on my old-time clothes." Facing the window she fixes her cloudlike hair, Hanging up a mirror she dabs on yellow flower powder She goes out the door and sees her comrades. Her comrades are all amazed and perplexed. Traveling together for twelve years They didn't know Mu-lan was a girl. "The he-hare's feet go hop and skip, The she-hare's eyes are muddled and fuddled. Two hares running side by side close to the ground, How can they tell if I am he or she?"
Uit: The Flowering Plum and the Palace Lady: Interpretations of Chinese Poetry
Door Han H. Frankel, Yale University Press, 1976.
.
Into the wild
Poëzie en film
.
Into the wild, de film van Sean Penn uit 2007 is behalve een bijzondere mooie film om nog een reden een aanrader namelijk om de filmmuziek van Eddie Vedder. Heel anders dan de muziek die hij maakt met Pearl Jam maar nog steeds prachtig.
In deze, op een waar gebeurde verhaal gebaseerde, film met Emile Hirsch in de hoofdrol komt het gedicht ‘I go back to may 1937’ uit The Gold Cell (1987) van Sharon Olds (1942) voor.
.
I go back to may 1937
.
Uit: Selected poems 1980-2002
Dead poet society
De ultieme poëzie film
.
Wat mij betreft is er geen enkele film die de poëzie meer eer aandoet dan Dead poet society van peter Weir uit 1989. Deze meermalen bekroonde film (waaronder een Oscar voor beste screenplay) zit vol prachtige gedichten. Het verhaal van een Engels professor die zijn studenten inspireert en ze de liefde voor de poëzie bijbrengt is van alle tijden en eigenlijk zou elke talendocent een voorbeeld moeten nemen aan deze John Keating.
.
De gedichten die in de film voorkomen zijn:
Walden van Henry David Thoreau (1917 – 1862)
The road not taken van Robert Frost (1874 – 1963)
To the Virgins van Robbert Herrick (1591 – 1674)
O Captain! My Captain! van Walt Whitman (1819 – 1892)
Ulysses van Alfred Tennyson (1809 – 1892)
Shall I Compare Thee To A Summersday van William Shakespeare (1564 – 1616)
She walks in beauty van Lord (George Gordon) Byron (1788 – 1824)
scene uit A Midsummer night’s dream door Puck (1595/1596)
.
Hieronder de scene van Puck uit A Midsummer night’s dream.
.
If we shadows have offended,
Think but this, and all is mended,
That you have but slumber’d here
While these visions did appear.
And this weak and idle theme,
No more yielding but a dream,
Gentles, do not reprehend:
if you pardon, we will mend:
And, as I am an honest Puck,
If we have unearned luck
Now to ‘scape the serpent’s tongue,
We will make amends ere long;
Else the Puck a liar call;
So, good night unto you all.
Give me your hands, if we be friends,
And Robin shall restore amends.
.
Allerlei aardige feiten over deze film kun je lezen op: http://www.imdb.com/title/tt0097165/trivia
Nieuwe categorie: Poëzie en film
Een nieuwe lente een nieuw geluid
.
Ooit zag ik een film, een Hollywoodproductie, hoogst waarschijnlijk een romcom, waar tijdens een huwelijksfeest een gedicht werd voorgedragen. Een bijzonder mooi gedicht. Toen ik het zag dacht ik, dat moet ik onthouden. Je raadt het al, ik ben het vergeten. Afgelopen zaterdag bedacht ik me dat in veel films gebruik wordt gemaakt van gedichten en poëzie. Ik plaatste op Facebook een oproepje en heb inmiddels zoveel reacties ontvangen dat ik een nieuwe categorie ga starten: Poëzie en film.
Ik wil hier verder gaan dan alleen gedichten die in films worden voorgedragen, ook gedichten of dichters die een rol spelen in de film, in titels of op een andere manier van invloed zijn op een film zal ik behandelen. En als iemand weet welke film en welk gedicht het was in die ene romcom mag zich melden.
.
Four Weddings and a Funeral (1994)
.
Een van de bekendste scenes in deze film van regisseur Mike Newell is de begrafenis van Gareth waarbij het gedicht Funeral Blues van W.H. Auden wordt voorgedragen. Deze scene vormt een keerpunt in de film. De begrafenis op een druilerige, grijze en regenachtige dag sluit prachtig aan op de woorden van W.H. Auden.
.
Funeral Blues
.
Stop all the clocks, cut off the telephone
Prevent the dog from barking with a juicy bone
Silence the piano’s and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come
.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling in the sky the message: he is dead
Put crêpe bows round the white necks of the public doves
Let the traffic policemen wear black cotton gloves
.
He was my North, my South, my East and West
My working week and my sunday rest
My noon, my midnight, my talk, my song
I thought that love would last for ever, I was wrong
.
The stars are not wanted now: put out every one
Pack up the moon and dismantle the sun
Pour away the ocean and sweep up the wood
For nothing now can ever come to any good
.
