Klimaatdichters

Poets for the Planet

.

In navolging van Poets for the Planet is een groep Vlaamse en Nederlandse woordkunstenaars ‘Klimaatdichters’ begonnen. Op hun website https://www.klimaatdichters.org/  leggen zij onder het kopje ‘Manifest’ uit waar zij voor staan, namelijk met poëzie in al haar verschijningsvormen voor een klimaatvriendelijke wereld strijden. Dat het de verkeerde kant op gaat met deze wereld mag duidelijk zijn. Ook dichters kunnen een bijdrage leveren aan een betere wereld waarbij de schoonheid van de taal wordt ingezet om mensen, lezers en luisteraars bewustwording bij te brengen over de staat van de wereld, en wat we er met zijn allen aan kunnen doen om tot een betere, schonere en mooiere wereld te komen. Of zoals staat te lezen in het manifest: “We willen mens en planeet verbinden en de individuele en collectieve verantwoordelijkheid versterken.”

Je zou kunnen zeggen dat dichters maar een kleine groep mensen aanspreken maar juist wanneer er steeds meer dichters dit doen, groeit de groep die aan wordt gesproken. Daarom kun je je aansluiten bij de Klimaatdichters, net zoals ik heb gedaan. Want het motto van de Klimaatdichters is: Wij schrijven de aarde niet af.

Op de website vind je verder een lijst dichtbundels, romans, theaterteksten alsook andere literaire initiatieven waarin het klimaat (of de natuur, de aarde) een grote rol speelt. Maar ook een agenda, een aankondiging van een dichtbundel vol klimaatpoëzie en een gedicht van de maand alsmede een smoelenboek van de deelnemende dichters. Als voorbeeld van wat woorden kunnen zeggen over natuur, het klimaat en het denken over hoe we daar mee om zouden moeten gaan, een nieuw gedicht van mijn hand getiteld ‘We sluiten de rivier’.

.

We sluiten de rivier

 .

We sluiten de rivieren

leggen kanalen

en waterlopen onze wil

.

Het land luistert niet, de zeeën

geven niet mee

het bos geeft zich over

aan kap en brand

maar onkruid vergaat niet

.

Staal en beton, rubber

en plastic komen uit

natuurlijke bronnen

.

Na ons volgt geen zondvloed

slechts een liefdevolle inkapseling

 

 

​

Een zondagochtend

Gedicht uit de jaren ’80

.

In de jaren tachtig van de vorige eeuw schreef ik mijn gedichtjes in kleine opschrijfboekjes. Deze boekjes heb ik allemaal bewaard en soms plaats ik een oud gedicht uit één van deze boekjes op dit blog. Om te laten zien waar ik vandaan kom en om mezelf eraan te herinneren dat poëzie schrijven, betere poëzie schrijven een proces is waar je nooit mee klaar bent.

Het gedicht ‘Een zondagochtend’ schreef ik na een nacht te hebben doorgebracht in een kamer waar zich ook een groot wit hoofd van gips bevond en dat was aanleiding genoeg. Hoewel nogal rommelig en soms zelfs onsamenhangend toch maar hier dit gedicht.

.

Een zondagochtend

.

Als het hoofd van gips

mij aanstaart met holle ogen

en ik jouw ogen in mijn rug voel priemen

.

Als het suizen van de muziek

de ruis in mijn hoofd overstemt

en ik dit geluid weg draai

.

Als jouw hand over mijn borst streelt

en onze adem gelijkgestemd de

warmte van de situatie symboliseert

.

Terwijl de beelden van de film

na de pauze niet overeenstemmen met

die van daarvoor en ik mijn ogen sluit

.

Is dit de waanzin van mijn verlangen

die als rust mijn problemen verdrijft?

Laat me dan genieten, lang, heel lang.

.

Met jou, na een film

Oud gedicht

.

Ik heb in mijn kast een paar notitieboekjes waarin ik vroeger mijn gedichten schreef. Netjes in blokletters, zodat ik ze nu kan kan teruglezen ( mijn handschrift was destijds niet altijd even leesbaar).

Uit het laatste notitieboekje vandaag het een na laatste gedicht dat uit ca. 1988 / 1989 moet zijn met de titel ‘ Met jou, na een film’ . Heerlijk onduidelijk met zinnen waarvan ik me nu afvraag; Waarom? Maar ach, ook wel weer leuk om te delen.

.

Met jou, na een film

.

Natuurlijk

ik weet mij te redden

met pauzes

.

en een pauze

.

maar mijn verlangen

laat zich niet betalen,

niet onderbreken voor

koffie en ijs,

pinda’s en popcorn

 

toch is jouw intensiteit,

voor mij,

die van na de pauze

.

 

 

Oud gedicht

Uit de jaren ’80

.

Vandaag maar weer eens een gedicht uit de oude doos, geschreven in 1985 denk ik. Ongetwijfeld heb ik mijn inspiratie opgedaan destijds aan het strand dat op zo’n  5 minuten van mijn huis vandaan ligt.

.

Badplaats

.

Zand

gedachteloos strand

sterk hiërarchisch bemand

.

loop

lichamen te koop

besmeurd, geurende stroop

.

warm

rijker en arm

“leg niet te zeuren, darm!”

.

wind

moeiteloos bemind

aan de kinderen geen kind

.

gaan

langzaam opstaan

losgerukt uit paradijselijk bestaan

.

Schilderij: Hans Versfelt (https://hansversfelt.wordpress.com)

 

Als je dichtbij bent

Gedichten van voor 2008

.

Zoals veel dichters heb ook ik, in het begin wel Engelse gedichtjes geschreven. Later vertaalde ik nog weleens een gedicht in het Engels zodat Hongaarse relaties ( Ik kwam toen nog weleens in Hongarije i.h.k.v. zusterstad uitwisselingen) ze ook konden lezen. Zie de eerste jaren van dit weblog. Uit die tijd een gedicht met de titel ‘When you are close’. Niet in het beste Engels maar misschien toch aardig als voorbeeld van een ouder gedichtje.

.

When you are close

.

When your mouth speaks

there is diamond not glass

how your eyes watch me

with glittering not shade

your words sound like

marble not brick

while your hair

touches silk not cotton

and all the time

I spent in your presence

i’m floating on air

drifting on waves

of passion I feel

when you are close

.

Ouder gedicht

1987

Nog maar eens een gedicht uit de duistere jaren 80 van de vorige eeuw.

.

In jouw omgeving

.

Traag

trek ik door jouw

laagland

.

bewandel ik jouw

wegen

bereis ik jouw

omgeving

.

ben ik een reiziger,

een ontdekkingsreiziger,

.

dan kniel ik

voor jouw altaar

brand ik mijn wierook

en rozekrans ik mij

door de tempel

van jouw liefde

.