Site-archief
Stap terug
Nieuw gedicht
.
Ik bedacht me dat het alweer enige tijd geleden was dat ik een gedicht van mezelf heb geplaatst. Daarom nu het gedicht ‘Stap terug’.
.
Stap terug
Hadden de leraren
altijd al baarden?
Of plaatst het mij
In een tijdscapsule,
naar schreeuwerig oranje,
roken in de klas
en een poster van een koe
en een blote vrouw
in een weiland?
Waar nu de baarden strak
en gestileerd zijn, de barbier
als herintreder zijn plaats
inneemt omdat
zelf doen of laten gaan
geen opties meer zijn
(ik ben een exclusief individu),
waren wij meer van het ons
en het wij. Waar is het
mis gegaan?
.
Nieuw gedicht
Innerlijk klimaat
.
Het is alweer even geleden maar nu toch weer een nieuw gedicht van mijn hand.
.
Innerlijk klimaat
Het is lente in de
herfst in mijn hoofd.
Een storm raast zonnestralen
in vlagen van mist, het giet
een luie bui van geuren
en kleuren door een prisma
in mijn hoofd. Twee vlakke
gepolijste oppervlakten wisten
niet eerder te voren elkaar
zo te breken, aan te vullen,
op te lichten. In één blik van
Caran D’Ache en pastelkrijt.
.
Nieuw gedicht
Leegstand
.
Op mijn Instagram account volg ik verschillende mensen die leegstaande huizen en panden fotograferen. Die zijn vaak een een grote schoonheid, juist door het verval en het soms glorieuze verleden van zo’n gebouw. Naar aanleiding van een aantal foto’s heb ik het volgende gedicht geschreven.
.
Leegstand
Een verlaten huis leeft in één adem
met haar vroegere bewoners. Klapt de
deuren dicht in hun gezicht. Trapt na en
vervuilt zichzelf. Een onaantrekkelijk pantser
om terugkeer te voorkomen. Stel je voor!
De geur van schimmel en verrotting trekt
als nieuwe eigenaar in haar vertrekken.
De tijd sluipt door haar gangen als stille sloper.
Gooi haar ramen in, trap haar deuren open!
Wie oog heeft voor haar solide fundatie kan
haar redden, haar verweerde karkas jonge
lucht inblazen. Haar lethargie doorbreken.
Behoeden voor een langzame dood,
of een snelle door de slopershamer.
.
Foto: Wouter van Heiningen (Arnhem)
Hoe je vaart
Nieuw gedicht
.
De laatste tijd heb ik niet veel nieuwe gedichten geschreven. Ik raak daar niet van streek van, het komt wanneer het komt. Toch schreef ik pas geleden weer iets nieuws, het gedicht ‘Hoe je vaart’.
.
Hoe je vaart
Verlaat de kajuit, verlaat
het schip, het grote water lonkt naar je.
Trek eropuit, de oneindig grote oppervlakten
liggen braak. Niet voor niets, niet zonder reden,
klaar te worden ontdekt, geëxploiteerd.
Stap in de reddingsboot, neem je plaats in, kijk
niet om, laat vrouwen en kinderen hun
weg zoeken, op eigen benen.
De kapitein zwaait af, gedag, tot nader order.
Ook met een buitenboordmotor is het
geriefelijk varen, met minder vaart misschien
maar wendbaar, eenvoudiger de koers
te verleggen, een andere wind te kiezen.
.
Winkel van Sinkel
Nieuw gedicht
.
In de Winkel van Sinkel in Utrecht zat ik wat te werken en toen ik even pauzeerde en rondkeek kreeg ik inspiratie voor het volgende gedicht.
.
Winkel van Sinkel
.
Twee luipaarden waarvan één zwart ( dwaling of
vrije interpretatie van de maker) kijken elkaar
aan, slechts van elkaar gescheiden door een
spiegelwand met vrolijke naïeve schilderingen
van de stad die hen huisvesting biedt.
Bij de aangrenzende tuin, voor iedereen zichtbaar
(iedereen is een groot woord, naast een ouder
echtpaar mag ik mij de enige gast van deze zaal
noemen) houden zich groepjes op. Jonge vrouwen met
klemborden, de ernst van hun samenzijn benadrukkend.
Door de ruimte schalt de blues ter ondersteuning van het
spaarzaam aanwezige personeel. Dit tijdstip leent zich meer
voor lang uitslapen. De koffiemachine klinkt als een oude
2CV die maar niet wil starten. In de veelheid van stijlen en
kleuren verwonder ik mij over een neontekst: ‘Quiosque‘.
.
Voordrachten
Waar ben ik te zien/ te beluisteren?
.
De komende weken ben ik op twee locaties waar ik mijn poëzie zal voordragen.
.
Vrijdag 6 april
De Groene Fee, literair café in Breda (Pastoor Potterplein 12 in Breda). Inloop 19.00 uur, aanvang 20.00 uur (tot 23.30 uur)
Met ook: Gert Vanlerberghe, Katelijne Brouwer, Marjan de Ridder, Herman Belgers en Rick van der Made.
.
Donderdag 12 april
Café Mooie Woorden, van Schrijvers tussen de kassen (De 3 Winckels, Dijkweg 3 Naaldwijk). Van 20.00 uur tot 23.00 uur.
Met ook: Debby van den Bergh, Harry Zevenbergen, Dirk den Hoed en Alexander Franken.
.
Uiteraard kun je één van mijn bundels kopen (mocht je dat willen). Ik heb er altijd wel een aantal bij me. Een gedicht dat ik in beide cafés in ieder geval ten gehore zal brengen (naast meer nieuw werk) is het gedicht ‘Het stille sterven’.
.
Het stille sterven
Het is niet meteen waar ik aan denk
stilte
bij zo’n uitbundige uitvaart.
Het zijn geen kreten
die laatste adem,
steeds opnieuw.
Zonder doel of aanwijsbaar nut,
zonder begin of einde,
onzichtbaar reïncarneren in jezelf.
Langzaam wegglijden, boven komen
en opnieuw adem halen.
.
1 januari 2018
De allerbeste wensen
.
Ik wil graag al mijn lezers, volgers, vrienden en andere in poëzie geïnteresseerden het allerbeste toewensen voor 2018. Dat het een mooi, poëtisch jaar mag worden. Ik zal mijn steentje bij blijven dragen door jullie elke dag van (wetenswaardigheden over) poëzie te voorzien. Daarom ook vandaag een gedicht. In dit geval een nieuw gedicht van mijzelf dat ik afgelopen november schreef.
.
Bos in november en jij
Kleurrijk zal het bos geweest zijn,
afgebladderd groengeel richting roestig bruin
De grond drassig, paden onduidelijk door
takken en windverwaaide beplanting.
Er zullen wandelaars geweest zijn, ineengedoken
of vol met het gezicht in de waterige zon,
die er wellicht was. Ze zullen afkeurend gekeken hebben
of juist instemmend. Er waren ook vast beukennootjes,
kastanjes of een enkele eikel; de herfst in november
zoals je hem kent, van eerder en plaatjes. Ik herinner het mij niet.
Jij was er.
.
Schilderij: Jeppe Madsen Ohlsen
Eb
Nieuw gedicht
.
In de vakantieperiode ging het leven ineens in een versnelling lager. Aan het strand leek het altijd vakantie, die uitwerking heeft het op me. Zie daar de inspiratie voor dit gedicht.
.
Eb
Na zevenen, de avond kruipt mijn
lichaam in, schuurt de wakkere
energie laag voor laag af
Het zand knarst onder mijn blote
voeten, de zee groet ze, zoals altijd
volledig omsluitend, koud
Bij de waterlijn lonkt een
middelgrote schelp, opnieuw zal
ze de zee in mijn oor fluisteren
Mijn bloed stopt met stromen,
mijn oren met horen,
mijn woorden met vertellen.
Het wordt stil,
stiller, stilte. Stil
In mijn hoofd
Met dank aan Brrt
.
Banket
Nieuw gedicht
.
Banket
.
De een beweegt vrijer. In
een ovale vorm is het
makkelijk parels maken.
De ander zit vaster, moet
harder werken voor zo’n
kleinood.
.
Zelfs als vlees op de botten telt
of onregelmatigheid van
schelp, blijft een keuze
willekeurig,
twisten over smaak doet
dan misschien alleen denken aan
vrijheid.
.
Waar het zilte overheerst
prikkelt de tong
uitnodigend gebarend.
Beschermd mag er genoten
worden, niemand leeft
gesloten.
.
Nieuw gedicht
Leider
.
Geïnspireerd (of moet ik zeggen gedesillusioneerd) door de actualiteit schreef ik het volgende gedicht.
.
De grote leider
Schalks zal hij niet snel worden genoemd, zijn
olijkste glimlach lijkt
nog het meest op een verbeten weglachen
van vernedering en schaamte.
Onbehagen en sinistere gedachten tekenen zijn
mond. Dunne lippen, streepjes waaruit
elk bloed is weggetrokken, op de vlucht
voor stekeligheden en een scherpe tong.
Zijn gif wordt niet ingespoten of via drijf-
gassen verspreid, het sijpelt langzaam
door, druppelsgewijs, onophoudelijk en legt
een deken van onverdraagzaamheid over ons heen.
Wankelend tussen populariteit
en minachting, wordt zijn balans steeds
meer een clown-act. Een spreidstand waarin
hij lijkt te knappen, af te scheuren.
.
