Site-archief
Sansibar
Geplaatst door woutervanheiningen
Meret Oppenheim
.
Een paar weken geleden was ik in Den Bosch in het Design Museum, waar een tentoonstelling was van het werk van Meret Oppenheim (1913 – 1985). Deze Duitse schilder, beeldhouwer en objectkunstenaar wordt met haar werk gerekend tot de kunststromingen surrealisme en dada. Ze wordt gezien als de eerste vrouwelijke surrealistische kunstenaar. In 1932 kwam zij in aanraking met met Alberto Giacometti en Jean Arp, die zo onder de indruk waren van haar werk dat ze haar uitnodigde te exposeren tijdens de Salon des Indépendants van 1933 met de surrealisten. Zo maakte ze kennis met André Breton, Marcel Duchamp en Max Ernst. Ze kreeg al snel de bijnaam ‘de muze van de surrealisten’.
Haar bekendste werk is ‘Le Déjeuner en fourrure’ uit 1936. Deze sculptuur bestaat uit een kop-en-schotel met een lepeltje, welke voorwerpen door de kunstenares werden ingepakt in bont, hiertoe geïnspireerd door Pablo Picasso en Dora Maar, die haar in bont gepakte armband bewonderden en informeerden of zij dat ook met een kop-en-schotel kon doen. Ze maakte ‘Le Déjeuner en fourrure’ in Parijs en het getoond tijdens de tentoonstelling ‘Fantastic Art, Dada, Surrealism’ in New York. Sindsdien maakt het deel uit van de collectie van het Museum of Modern Art (MoMA) in New York.
Wat me vooral deed besluiten deze tentoonstelling te bezoeken (ik kende haar naam niet) was dat ik in de aankondiging las dat ze ook dichter was. Nu heb ik al eens over Dali geschreven als dichter https://woutervanheiningen.wordpress.com/2021/03/10/de-poezie-van-dali/ een andere surrealistische kunstenaar die ook gedichten schreef en daardoor was mijn interesse gewekt. Van Oppenheim hangt het werk ‘Sansibar’ Gedichte und Serigraphien uit 1981 in de tentoonstelling. Hoewel in het Duits kon ik het ongrijpbare wat surrealisme toch kenmerkt, er uit halen.
De tentoonstelling in het Design Museum ‘für dich – wider dich’ is nog tot 5 september te zien.
.
Geplaatst in Favoriete dichters, Poëzie en Kunst
Tags: 1913, 1932, 1933, 1936, 1981, 1985, Alberto Giacometti, André Breton, Basel, beeldhouwer, Bont, dada, Dali, Den Bosch, Design Museum, dichter, Dora Maar, Duits kunstenaar, eerste vrouwelijke surrealistische kunstenaar, Fantastic Art, für dich - wider dich, gedicht, Gedichte und Serigraphien, gedichten, Jean Arp, kop-en-schotel, kunstenaar, Le Déjeuner en fourrure, lepeltje, Marcel Duchamp, max ernst, Meret Oppenheim, MoMa, Museum of Modern Art, Muze van de surrealisten, New York, objectkunstenaar, Pablo Picasso, Parijs, poëzie, Salon des Indépendants, Sansibar, Surrealism, Surrealisme, surrealistisch kunetenaar, tentoonstelling
Ik ben gong
Geplaatst door woutervanheiningen
Henri Michaux
.
In de boekenbijlage van de Volkskrant van afgelopen zaterdag stond een korte beschrijving van een boek (een getekende roadmovie) van Nicholas de Crécy waarin de Belgische dichter Henri Michaux een hoofdrol speelt. Omdat ik deze dichter niet ken ben ik op zoek gegaan naar zijn leven en werk. Volgens het bericht in de krant is bekend dat Michaux met mescaline en LSD experimenteerde en dat maakte me nog eens extra nieuwsgierig. Zoals de regelmatige lezer van dit blog waarschijnlijk wel bekend is mag ik graag de rafelranden van de poëzie opzoeken en drugsgebruik (en zeker hallucinerende drugs) zijn soms een aanleiding tot, laat ik het vriendelijk zeggen, bijzondere poëzie.
Henri Michaux (1899 – 1984) was een Franstalig Belgisch schrijver, dichter en schilder. Hij werd Frans staatsburger in 1955. Zijn werk wordt vaak gerekend tot het surrealisme, al maakte hij zelf geen deel uit van deze kunstbeweging. Michaux ontving in 1965 de ‘Grand Prix National des Lettres’ en weigerde deze in ontvangst te nemen. Hij ontwikkelde in zijn leven onder andere compassie en toewijding voor mensen met psychose. Hij experimenteerde persoonlijk met exploratieve psychische belevingen vanuit de rede (gebruik van hallucinerende drugs) en keerde in ruime zin daartoe terug. Zijn twee bekendste werken zijn ‘Misérable miracle’ uit 1972 en ‘Les Grandes Épreuves de l’esprit et les innombrables petites’ uit 1966.
Michaux is vooral bekend om zijn esoterische romans en gedichten die zijn geschreven in een toegankelijke maar grillige en soms zenuwslopende stijl. Zijn oeuvre omvat poëzie, reisverslagen en kunstkritiek.Tijdens zijn reizen door Azië maakte Michaux kennis met de oosterse cultuur en ontstond zijn interesse voor kalligrafie en zijn voorliefde voor Oost-Indische inkt. Om in beeld te brengen wat in taal onmogelijk te zeggen was, begon de dichter te schilderen.
In het literaire tijdschrift ‘Ad Interim’ uit 1949 verscheen het gedicht ‘ik ben gong’ (vertaling Koos Schuur) van Henri Michaux.
.
ik ben gong
.
Geplaatst in (bijna) vergeten dichters, Dichtbundels, Favoriete dichters, Franse dichters
Tags: 1899, 1949, 1955, 1960, 1965, 1966, 1972, 1984, Ad Interim, Azië, België, Belgische dichter, boek, boekenbijlage, dichter, drugsgebruik, esoterische romans, exploratieve psychische belevingen, Frans Staatsburger, Franstalig, gedicht, gedichten, getekende roadmovie, Grand Prix National des Lettrés, grillig, hallucinerende drugs, Henri Michaux, ik ben gong, Kalligrafie, Koos Schuur, kunstbeweging, kunstkritiek, Les Grandes Épreuves de l'esprit et les innombrables petites, literair tijdschrift, LSD, mescaline, Mirérable miracle, MoMa, Museum of Modern Art, New York, Nicholas de Vrëcy, Oost-Indische inkt, oosterse cultuur, poëzie, psychose, rede, reisverslagen, schilder, schilderen, schrijver, Surrealisme, toegankelijk, vertaler, Vertaling, VK, Volkskrant, zenuwslopend
Poëzie, DaDa en kunst
Geplaatst door woutervanheiningen
Lesley Dill
.
De Amerikaanse kunstenaar/dichter Lesley Dill (1950) is een kunstenaar die relaties onderzoekt tussen taal, lichaam, emoties en de samenleving. Lesley Dills werk is geëxposeerd in verschillende musea in de Verenigde Staten waaronder het Museum of Modern Art in New York, het Whitney Museum of American Art en het Metropolitan Museum of Art.
Voorbeelden van kunst waarbij ze haar poëzie heeft geïncorporeerd zijn haar DaDa poem wedding dress (1994) en haar Red Poem Suit (1992). Een ander mooi voorbeeld is een afbeelding van haar eigen hals met regels uit één van haar gedichten.
Voor haar werk ontving Dill onder andere stipendia van de Rockefeller Foundation en kreeg ze in 2008 de Anonymous was a Woman Award.
.
Geplaatst in Gedichten in vreemde vormen, Gedichten op vreemde plekken, Poëzie en Kunst
Tags: 1950, 1992, 1994, 2008, Anonymous was a Woman Award, DaDa Poem wedding dress, dichter, gedicht, gedichten, gedichten in vreemde vormen, Gedichten op v reemde plekken, kunst, kunstenaar, Lesley Dill, Metropolitan Museum of Art, MoMa, musea, Museum of Modern Art, museum of modern art in new york, New York, poëzie, Red poem suit, Rockefeller Foundation, Stipendium, verenigde staten, Whitney museum of American Art