Nieuw gedicht

ZomerExpo

.

ZomerExpo is de grootste kunsttentoonstelling in een Nederlands museum via open inschrijving en anonieme keuze. In 2017 in de Fundatie met het thema Water. Iedereen kon meedoen want de inschrijvingstermijn is inmiddels verlopen. Aanwezig bij de dag van het tonen van de kunstwerken aan de jury schreef ik het volgende gedicht.

.

Zomerexpo

 

Wat kunst is of

kunst mag heten, de tachtig mensen voor haar

denken het  te weten.

 

Zorgvuldig dragen haar familie en vrienden

de schatten (in haar ogen) richting het

verplichte,  maar daardoor niet minder

gewenst fotomoment.

 

Dan het  zwarte  gordijn,

het zwarte gat daarin, ze moet loslaten,

onzekerheid wint het tijdelijk van vertrouwen.

 

Loslaten vindt ze minder erg

dan het daaraan overgeleverd zijn.

In een te kort moment  gevolgd door een

absoluut en onverbiddelijk  ‘helaas’.

.

Kerstgedicht 2016

Stille nacht

.

Het museum Maassluis heeft vanaf de maand december een tentoonstelling van kerstgroepen. Naar aanleiding hiervan heeft men mij (en de stadsdichter van Maassluis Jaap van Oostrum) gevraagd een kerstgedicht te schrijven. Wat mij betreft is dit een sonnet geworden. Opmerkelijk genoeg want ik had weleens eerder geprobeerd een sonnet te schrijven maar dat ging niet echt lekker. Dit keer kwam ik niet uit mijn kerstgedicht en op enig moment dacht ik; ik maak er een sonnet van. Dat ging eigenlijk heel goed.

Daarom voor al mijn lezers vandaag mijn kerstgedicht ‘Stille nacht’.

.

Stille nacht

.

Van een witte kerst geen sprake meer,

geen liefhebbers voor heilige nachten.

Vrede op aarde valt niet meer te verwachten,

het is het kerstgevoel dat ik ontbeer.

.

Waar de gelijkheid van zielen keer op keer

ons niet bracht wat wij ervan verwachten,

ondanks de hoop op bijzondere krachten,

en de liefde voor de medemens evenzeer.

.

In het comfort van verwarming en open haard

weten we elkaar echter steeds weer te vinden.

Geliefden, vrienden en andere teerbeminden.

.

En beseffen we, het is de moeite waard,

kerst te vieren met vreemden en gelijkgezinden

opdat wij ons opnieuw met elkaar verbinden.

.

Voordracht

September

..,.

Het seizoen is duidelijk weer begonnen. Hoewel de temperaturen nog hoog zomers aan doen beginnen de activiteiten op poëzie gebied alweer. Afgelopen dinsdag een lezing gegeven over poëzie aan de Probus in Portugaal en op zaterdag 24 september ga ik voordragen bij de Reizende dichters in Sommelsdijk. http://oogo.cultuurpleingo.nl/literair-cafe-op-24-september/

Op zondag 25 september is het dan de beurt aan collegadichters bij het poëziepodium van Ongehoord! https://stichtingongehoord.com/

In Maassluis ben ik door het museum benaderd om een gedicht over kerstmis te schrijven bij hun kersttentoonstelling van dit jaar. Wonderwel met deze temperaturen is dat gelukt, in sonnetvorm nog wel. Dit gedicht zal ik t.z.t. hier delen. Voor nu een gedicht uit mijn eerste bundel ‘Zichtbaar alleen’ uit 2008 getiteld ‘Engelendraden’.

.

Engelendraden

.

In een hoek

in het goud van de zon

ligt het stof van jaren her

.

Fijne draden

lichten op in zilver

en vlechten een web

van onzichtbaar leven

.

Het symbool van geloof

vanuit een hemel gezonden

standvastig, om de toekomst

te trotseren in vertrouwen

.

Foto: Ruben Philipsen; Basilique Notre Dame de Beaune, Beaune, departement Côte d’Or, Bourgondië, Frankrijk 2001

 

Nieuw gedicht

---

Schitterlicht

 

Schitterlicht zo zal het heten.

Verblindt het zicht

in de ogen die ik dicht.

In de ogen die zich sluiten.

 

Stellen zich erbuiten,

laten geen lichtstraal meer toe.

Laten mij moe

maar nooit vergeten.

 

Laat me weten

Dat ik er toe doe.

Zoals ik jou in mij

heb weten in te sluiten

Nieuw gedicht

We wisten niet van wijken

.

Het heeft even geduurd maar de periode dat ik niet zelf tot dichten kwam lijkt ten einde. Daarom hier een nieuw gedicht van mijn hand.

.

.

Wij wisten niet van wijken

 

Grasgroen  de knieën geschramd

want knieën zijn als wielen, vanzelfsprekend

aan het werk. De gedachte alleen al aan

bewust  zijn van de omgeving betekent

 

niets. Niets ging bewust, niet de landing

noch de afzet. Schokbetonnen landingsgestel,

pezen sterk, banden in orde, vering

geen. Wat we deden kende geen bevel-

 

structuur, vooropgezette gedachte, laat

staan consequenties.  Welk woord

we niet wisten te onderscheiden was

geen woord, slechts ruis in het oor

 

van onbesuisd, doorzichtige rand langs

gewoon doen. We wisten van geen wijken,

mochten niets maar deden alles, van daarna

hadden we geen weet. We zouden wel kijken.

.

Voor mijn vader

Jac van Heiningen

.

1 maart 1933 – 8 maart 2016

.

Voor mijn vader

.

In de herfst van je leven

doe je warme schoenen aan

en een stevige jas

tegen het guur

.

Je trekt nog eenmaal

een beschutting op

in oude woorden

om vroegere dromen

.

Zilverwit blad dwarrelt

oneindig langzaam

maar onvermijdelijk

naar de koude harde grond

.

Je merkt de zachte

landing op en beseft

dat in berusting

waarheid wordt gevonden

.

 

Mijn cadeau voor jou!

Nieuwe bundel liefdespoëzie

.

Vandaag ben ik jarig en als cadeautje voor mezelf en voor jullie geef ik mijn vandaag te verschijnen nieuwe bundel XX-XY; liefdesgedichten gratis weg. Het is een kleine bundel met bijna 20 gedichten en je kunt hem gratis downloaden of je kunt er via Yumpu in bladeren als een tijdschrift.

De vormgeving is gedaan door BINCreative.nl, waarvoor mijn grote dank en de E-bundel is uitgegeven door MUG books (op de website van MUG books kun je hem ook downloaden).

.

MUG XXXY Wouter van Heiningen ebook

of via Yumpu

https://www.yumpu.com/nl/embed/view/Zd1W7uNVwCe2RB0Q

Nieuw gedicht

Taal tonen

 

Ze praat niet zomaar, ze

praat als bloed

dat zuurstof met zich meedraagt

als brandstof voor het hart

 

haar woorden zijn niet slecht

gekozen, niet in haar mond gevallen

uit het niets, ze

dragen haar boodschap, haar

 

vragen en opmerkingen, als kristal

zo zuiver, breekbaar ook, ze

doet geen concessies, glas is

haar te dun, toonloos ook

 

en wie haar goed beluistert,

het oor gericht op zoveel waarheid,

kan alleen maar meezingen op haar

tonen, of mee neuriën

 

tot haar taal zich heeft vastgezet en

resoneert, rest slechts

het zorgvuldig luisteren

om te begrijpen

.

…

Annemieke Schwengle – van Heiningen

29 juni 1972 – 10 oktober 2015

.

 

Voor Annemieke

 

Mijn lieve kleine, lieve

kleinste, jongste, blondste

liefste zusje

 

Je knuistje, je bolle wangen

mijn vinger in je kleine

vuistje, grijp je vast

 

de wereld komt in stormen

vlagen wind en donkere

luchten en regen die reinigt

 

kinderen brengen je stof

tot nadenken, schenken je

onvoorwaardelijk lief en leed

 

leven overkomt je,

overstroomt je en leidt je

naar waar je bestemming ligt

 

waar jij bent doven nimmer

vlammen,  in ons hart dat van

jouw bestaan af weet

 

 

Nieuw gedicht

Genoeg ruimte

.

Omdat het alweer te lang geleden is dat ik hier een gedicht van mezelf heb geplaatst, vandaag een nieuw gedicht van mijn hand met de titel ‘Genoeg ruimte’

 

Genoeg ruimte

.

Dat met je haar doen

en dan weer anders.

.

Je mondvol vragen. Je slikt ze

in, laat me raden. Vraagt naar de

bekende weg en toont me nieuwe.

.

Wie raadsels maakt leeft

eenvoudig. Wie geen antwoorden

heeft, zoekt andere wegen.

.

Ik hou je vast in een omhelzing

langer dan gemakkelijk

aanvoelt, om door te dringen.

.

Samen kan ook los van

elkaar. Afstand lijkt dan een

verwijdering, er is genoeg

ruimte onder mijn huid voor twee.

.