Categorie archief: Gedichten
Nieuw gedicht
Leider
.
Geïnspireerd (of moet ik zeggen gedesillusioneerd) door de actualiteit schreef ik het volgende gedicht.
.
De grote leider
Schalks zal hij niet snel worden genoemd, zijn
olijkste glimlach lijkt
nog het meest op een verbeten weglachen
van vernedering en schaamte.
Onbehagen en sinistere gedachten tekenen zijn
mond. Dunne lippen, streepjes waaruit
elk bloed is weggetrokken, op de vlucht
voor stekeligheden en een scherpe tong.
Zijn gif wordt niet ingespoten of via drijf-
gassen verspreid, het sijpelt langzaam
door, druppelsgewijs, onophoudelijk en legt
een deken van onverdraagzaamheid over ons heen.
Wankelend tussen populariteit
en minachting, wordt zijn balans steeds
meer een clown-act. Een spreidstand waarin
hij lijkt te knappen, af te scheuren.
.
2500!
Zichtbaar alleen
.
Op 1 oktober 2007, bijna 10 jaar geleden, plaatste ik mijn eerste bericht op dit blog. Toen nog onder web-log.nl. Dat eerste bericht was een aankondiging van mijn debuutbundel samen met Ruben Philipsen, fotograaf en kunstenaar, getiteld ‘Zichtbaar alleen’. Dat is ook de reden dat dit blog die naam heeft.
Om wat meer publiciteit te geven aan het feit dat ik een poëziebundel ging publiceren ben ik dit blog begonnen maar al snel na publicatie en presentaties van de bundel was ik daarover uitgeschreven. Vanaf dat moment begon ik ook over de poëzie van anderen te schrijven. Tegenwoordig schrijf ik eigenlijk nog uitsluitend over de poëzie van anderen en af en toe plaats ik nog een gedicht van mezelf onder de categorie ‘Gedichten’.
Vandaag op 10 juli plaats ik mijn 2500ste bericht. Als je me destijds had gezegd dat ik over 10 jaar nog steeds op dit blog zou schrijven en dat ik dan 2500 berichten verder zou zijn, zou ik je denk ik met een meewarige blik hebben bekeken.
Vandaag is dat anders. Over poëzie is zoveel te vertellen en te schrijven, daar ben je nooit klaar mee. Dus op naar de 5000. Om even stil te staan bij die eerste blog op 1 oktober 2007 hier een gedicht uit de bundel ‘Zichtbaar alleen’ met de titel ‘In het hardste graniet’.
.
In het hardste graniet
.
Het gevoel van het
ruwzachte fluweel aan zijn handen
van het allesomvattende
textiele schild
zijn borstrok, zijn harnas
in vallende plooien
maakte hem groter dan groot
.
Nu in het hardste graniet
de persoon en zijn bescherming
naast hem de vlucht en de blik
scherp als een jager
een herinnering aan het
gepantserd gezag, uit een tijd
die dit toeliet
.
Nieuw gedicht
ZomerExpo
.
ZomerExpo is de grootste kunsttentoonstelling in een Nederlands museum via open inschrijving en anonieme keuze. In 2017 in de Fundatie met het thema Water. Iedereen kon meedoen want de inschrijvingstermijn is inmiddels verlopen. Aanwezig bij de dag van het tonen van de kunstwerken aan de jury schreef ik het volgende gedicht.
.
Zomerexpo
Wat kunst is of
kunst mag heten, de tachtig mensen voor haar
denken het te weten.
Zorgvuldig dragen haar familie en vrienden
de schatten (in haar ogen) richting het
verplichte, maar daardoor niet minder
gewenst fotomoment.
Dan het zwarte gordijn,
het zwarte gat daarin, ze moet loslaten,
onzekerheid wint het tijdelijk van vertrouwen.
Loslaten vindt ze minder erg
dan het daaraan overgeleverd zijn.
In een te kort moment gevolgd door een
absoluut en onverbiddelijk ‘helaas’.
.
Kerstgedicht 2016
Stille nacht
.
Het museum Maassluis heeft vanaf de maand december een tentoonstelling van kerstgroepen. Naar aanleiding hiervan heeft men mij (en de stadsdichter van Maassluis Jaap van Oostrum) gevraagd een kerstgedicht te schrijven. Wat mij betreft is dit een sonnet geworden. Opmerkelijk genoeg want ik had weleens eerder geprobeerd een sonnet te schrijven maar dat ging niet echt lekker. Dit keer kwam ik niet uit mijn kerstgedicht en op enig moment dacht ik; ik maak er een sonnet van. Dat ging eigenlijk heel goed.
Daarom voor al mijn lezers vandaag mijn kerstgedicht ‘Stille nacht’.
.
Stille nacht
.
Van een witte kerst geen sprake meer,
geen liefhebbers voor heilige nachten.
Vrede op aarde valt niet meer te verwachten,
het is het kerstgevoel dat ik ontbeer.
.
Waar de gelijkheid van zielen keer op keer
ons niet bracht wat wij ervan verwachten,
ondanks de hoop op bijzondere krachten,
en de liefde voor de medemens evenzeer.
.
In het comfort van verwarming en open haard
weten we elkaar echter steeds weer te vinden.
Geliefden, vrienden en andere teerbeminden.
.
En beseffen we, het is de moeite waard,
kerst te vieren met vreemden en gelijkgezinden
opdat wij ons opnieuw met elkaar verbinden.
.
Voordracht
September
..,.
Het seizoen is duidelijk weer begonnen. Hoewel de temperaturen nog hoog zomers aan doen beginnen de activiteiten op poëzie gebied alweer. Afgelopen dinsdag een lezing gegeven over poëzie aan de Probus in Portugaal en op zaterdag 24 september ga ik voordragen bij de Reizende dichters in Sommelsdijk. http://oogo.cultuurpleingo.nl/literair-cafe-op-24-september/
Op zondag 25 september is het dan de beurt aan collegadichters bij het poëziepodium van Ongehoord! https://stichtingongehoord.com/
In Maassluis ben ik door het museum benaderd om een gedicht over kerstmis te schrijven bij hun kersttentoonstelling van dit jaar. Wonderwel met deze temperaturen is dat gelukt, in sonnetvorm nog wel. Dit gedicht zal ik t.z.t. hier delen. Voor nu een gedicht uit mijn eerste bundel ‘Zichtbaar alleen’ uit 2008 getiteld ‘Engelendraden’.
.
Engelendraden
.
In een hoek
in het goud van de zon
ligt het stof van jaren her
.
Fijne draden
lichten op in zilver
en vlechten een web
van onzichtbaar leven
.
Het symbool van geloof
vanuit een hemel gezonden
standvastig, om de toekomst
te trotseren in vertrouwen
.
Foto: Ruben Philipsen; Basilique Notre Dame de Beaune, Beaune, departement Côte d’Or, Bourgondië, Frankrijk 2001
Nieuw gedicht
Schitterlicht
Schitterlicht zo zal het heten.
Verblindt het zicht
in de ogen die ik dicht.
In de ogen die zich sluiten.
Stellen zich erbuiten,
laten geen lichtstraal meer toe.
Laten mij moe
maar nooit vergeten.
Laat me weten
Dat ik er toe doe.
Zoals ik jou in mij
heb weten in te sluiten
Nieuw gedicht
We wisten niet van wijken
.
Het heeft even geduurd maar de periode dat ik niet zelf tot dichten kwam lijkt ten einde. Daarom hier een nieuw gedicht van mijn hand.
.
.
Wij wisten niet van wijken
Grasgroen de knieën geschramd
want knieën zijn als wielen, vanzelfsprekend
aan het werk. De gedachte alleen al aan
bewust zijn van de omgeving betekent
niets. Niets ging bewust, niet de landing
noch de afzet. Schokbetonnen landingsgestel,
pezen sterk, banden in orde, vering
geen. Wat we deden kende geen bevel-
structuur, vooropgezette gedachte, laat
staan consequenties. Welk woord
we niet wisten te onderscheiden was
geen woord, slechts ruis in het oor
van onbesuisd, doorzichtige rand langs
gewoon doen. We wisten van geen wijken,
mochten niets maar deden alles, van daarna
hadden we geen weet. We zouden wel kijken.
.
Voor mijn vader
Jac van Heiningen
.
1 maart 1933 – 8 maart 2016
.
Voor mijn vader
.
In de herfst van je leven
doe je warme schoenen aan
en een stevige jas
tegen het guur
.
Je trekt nog eenmaal
een beschutting op
in oude woorden
om vroegere dromen
.
Zilverwit blad dwarrelt
oneindig langzaam
maar onvermijdelijk
naar de koude harde grond
.
Je merkt de zachte
landing op en beseft
dat in berusting
waarheid wordt gevonden
.
Mijn cadeau voor jou!
Nieuwe bundel liefdespoëzie
.
Vandaag ben ik jarig en als cadeautje voor mezelf en voor jullie geef ik mijn vandaag te verschijnen nieuwe bundel XX-XY; liefdesgedichten gratis weg. Het is een kleine bundel met bijna 20 gedichten en je kunt hem gratis downloaden of je kunt er via Yumpu in bladeren als een tijdschrift.
De vormgeving is gedaan door BINCreative.nl, waarvoor mijn grote dank en de E-bundel is uitgegeven door MUG books (op de website van MUG books kun je hem ook downloaden).
.
MUG XXXY Wouter van Heiningen ebook
of via Yumpu
https://www.yumpu.com/nl/embed/view/Zd1W7uNVwCe2RB0Q
Nieuw gedicht
Taal tonen
Ze praat niet zomaar, ze
praat als bloed
dat zuurstof met zich meedraagt
als brandstof voor het hart
haar woorden zijn niet slecht
gekozen, niet in haar mond gevallen
uit het niets, ze
dragen haar boodschap, haar
vragen en opmerkingen, als kristal
zo zuiver, breekbaar ook, ze
doet geen concessies, glas is
haar te dun, toonloos ook
en wie haar goed beluistert,
het oor gericht op zoveel waarheid,
kan alleen maar meezingen op haar
tonen, of mee neuriën
tot haar taal zich heeft vastgezet en
resoneert, rest slechts
het zorgvuldig luisteren
om te begrijpen
.
