Leda en de zwaan

William Butler Yeats

.

Iedereen kent, of heeft weleens gehoord van ‘Leda en de zwaan’ een verhaal uit de Griekse Mythologie. Terwijl ik dit typ realiseer ik me dat waarschijnlijk maar weinig mensen dit verhaal kennen. Leda is de echtgenote van de Spartaanse koning Tyndaeros. De Griekse oppergod Zeus was verliefd op haar, maar kon haar niet overtuigen met hem geslachtsgemeenschap te hebben, hiertoe veranderde hij zichzelf in een zwaan en overweldigde Leda. Beschaamd om wat er gebeurd was, had Leda gemeenschap met haar man die avond en na negen maanden kreeg zij kinderen, die zo gaat het verhaal, uit een ei kwamen. Pollux en Helena waren deze kinderen van Zeus.

In 1933 publiceerde William Butler Yeats (1865 – 1939) in de bundel ‘The Poems of W.B. Yeats’ het gedicht over dit verhaal van Leda getiteld ‘Leda and the Swan’. In de bundel ‘de mooiste van William Butler Yeats’ samengesteld door Koen Stassijns en Ivo van Strijtem, staat een vertaling van dit gedicht door Paul Claes getiteld ‘Leda en de zwaan’.  Deze vertaling werd op haar beurt genomen uit de bundel ‘De liefste. Onsterfelijke liefdesverzen’ uit 1990.

.

Leda and the Swan

.

A sudden blow: the great wings beating still

Above the staggering girl, her thighs caressed

By the dark webs, her nape caught in his bill,

He holds her helpless breast upon his breast.

.

How can those terrified vague fingers push

The feathered glory from her loosening thighs?

And how can body, laid in that white rush,

But feel the strange heart beating where it lies?

.

A shudder in the loins engenders there

The broken wall, the burning roof and tower

And Agamemnon dead.

                                  Being so caught up,

So mastered by the brute blood of the air,

Did she put on his knowledge with his power

Before the indifferent beak could let her drop?

.

.

Leda en de zwaan

.

Opeens een slag: nog klappen wieken boven

Het wankelend meisje, dijen worden zwart

Gestreeld door vliezen, bek om nek geschoven,

Hij houdt haar weerloos hart tegen zijn hart.

.

Hoe kunnen die verschrikte vingers vaag

De veren pracht slaan van haar dij die zwicht?

En hoe zou vlees onder dit wit gevlaag

De vreemde hartslag voelen waar het ligt?

.

Een lendensiddering wekt daar als vrucht

De wal in puin, toren en tin vol rook

En Agamemnon dood.

                                     Zo opgepakt,

Zo overmand door ’t brute bloed der lucht,

Verkreeg zij met zijn kracht zijn kennis ook,

Eer zij de achteloze bek ontzakt.

.

                                                                                                                                    Schilderij: Valdemar Alekson