Eddy’s verstrooiing
Anton Korteweg
.
Voor de rubriek dichters over dichters, kwam ik in de bundel ‘Ouderen zijn het gelukkigst’ uit 2009 van Anton Korteweg, het gedicht ‘Eddy’s verstrooiing’ tegen over de verstrooiing van de as van dichter Eddy van Vliet op 12 oktober 2002 in Watou in België.
Eduard Léon Juliaan (Eddy) van Vliet (1942 – 2002) was een Vlaams schrijver, dichter en advocaat. Regelmatig werd de poëzie van Eddy van Vliet als neoromantisch bestempeld of geplaatst in de literaire richting van de nieuwe romantiek. Neoromantiek is een synoniem van postromanticisme of laat romanticisme. Het is een langdurige beweging die begint aan het einde van de negentiende eeuw en het is een herleving van de romantiek in de kunst en de literatuur.
In 1971 won Eddy Van Vliet de Arkprijs van het Vrije Woord voor ‘Columbus Tevergeefs’. In 1975, mocht van Vliet de Jan Campert-prijs in ontvangst nemen en in 1989 kreeg hij de Staatsprijs voor poëzie in België.
Anton Korteweg (1944) schreef het gedicht dus naar aanleiding van het verstrooien van de as van van Vliet in Watou, het kleine dorpje in West Vlaanderen, bijna op de grens met Frankrijk, waar tussen 1980 en 2008 de Poëziezomer Watou werd georganiseerd door Gwy Mandelinck – zelf een dichter – en zijn echtgenote Agnes Hondekyn. Het vormde al die jaren gedurende twee zomermaanden een unieke dialoog tussen internationale beeldende kunst en poëzie.
.
Eddy’s verstrooiing
(voor P.P.
‘Zoals een man pist, met de wind mee, zo
verstrooie men as.’
Chinese wijsheid
.
Maar andersom heeft ook wel wat: een zwarte,
gekromde regenjas met wapperende panden,
als boos tegen de storm optornend op een hoefpad
een man uitzaaiend, en daarachter wij,
.
een rijtje treurenden: wat mooie blonde vrouwen
met zonnebril, maar ook zwartharige zonder,
want Eddy was een te benijden echte
dichter geweest, steeds goed omringd, morsige
door drank – en dichtzucht aangetaste koppen en
hardlijvige vriendachtigen, – dat volk
woei de dichter toen in de gezichten.
.
We nipten daarna in De Hommelhof
zijn as van haar en huid, eigen en andermans,
en dachten bedremmeld die Eddy.
.
Ik was er trouwens niet bij
maar zie het weer duidelijk voor me.
.
grafmonument voor Eddy van Vliet in Watou
Geplaatst op 21 augustus 2021, in Dichtbundels, dichters over dichters, Favoriete dichters, Vlaamse dichters en getagd als 12 oktober 2002, 1942, 1944, 1971, 1975, 1980, 1989, 2002, 2008, 2009, Agnes Hondekyn, Anton Korteweg, Arkprijs van het Vrije Woord, as, België, Columbus tevergeefs, de Jan Campert-prijs, dialoog, dichtbundel, dichter, dichters, dichters over dichters, dorpje, Eddy van Vliet, Eddy's verstrooiing, Eduard Léon Juliaan van Vliet, Frankrijk, gedicht, gedichten, gedichtenbundel, grensstreek, Gwy Mandelinck, internationale beeldende kunst, kunst, laat romanticisme, literatuur, negentiende eeuw, neoromantiek, nieuwe romantiek, Ouderen zijn het gelukkigst, poëzie, poëziebundel, Poëziezomer Watou, postromanticisme, Staatsprijs voor poëzie, Verstrooiing, Vlaams dichter, Vlaanderen, Watou, West Vlaanderen. Markeer de permalink als favoriet. Een reactie plaatsen.
ZICHTBAAR ALLEEN 
Een reactie plaatsen
Comments 0