De oude mannen
Vasalis
.
Aangezien ik niet meer tot de jongste generaties behoor noemen mijn kinderen mij graag oude man. Mijn vrienden, leeftijdsgenoten, hebben die term samen met mij omarmd want waarom ontkennen wat nu eenmaal zo is. Oude mannen als kracht. Tot ik het gedicht ‘De oude mannen’ van M. Vasalis (1909 – 1998) las in haar bundel ‘Vergezichten en gezichten’ uit 1954 (mijn exemplaar is uit 1984). Toen realiseerde ik me dat er vele tinten grijs zitten in het begrip oud. Dit ging om echte oude mannen, mannen zoals mijn vader en opa’s. Oude mannen zoals wij ook ooit gaan worden, maar nog niet zijn.
.
De oude mannen
.
Ik kwam twee oude mannen tegen
met dunne halzen en met haperende voet.
Ik zag de hitte op hun maagre schouders wegen,
zij liepen krom, maar met hun hoofden opgeheven,
zo ingespannen en verwonderd als een zuigling doet,
ik zag hun bleke onderlippen beven,
zij keken zacht en zinneloos en goed.
.
Het waren oude kinderen geworden
op weg naar huis, waar geen moeder wacht,
eens blinkenden, maar nu verdorden
en stromplend naar hun laatste nacht.
En plots begon het hele park te beven,
bomen en blaadren golfden in een warme vloed
van tranen, die binnen mijn ogen bleven,
wijl men om het bestaan niet wenen moet.
.
Geplaatst op 17 april 2021, in Dichtbundels, Favoriete dichters en getagd als 'Bezettingsgeneratie, 1954, 1984, De oude mannen, dichtbundel, dichter, favoriete dichter, gedicht, gedichten, gedichtenbundel, generaties, herdruk, M. Vasalis, Margaretha Droogleever Fortuyn-Leenmans, Opa, oud, poëzie, poëziebundel, tinten grijs, Vader, Vasalis, Vergezichten en gezichten. Markeer de permalink als favoriet. 3 reacties.
Orachtig en nee hoor, nog lang geen echte oude man 😉
Prachtig pffff
Wat hou ik van Vasalis