Kwaad gesternte

Hannah van Binsbergen

.

Hannah van Binsbergen raakte op 13-jarige leeftijd geïnspireerd door het werk van dichter Hans Lodeizen. Zij studeerde filosofie aan de Universiteit van Amsterdam. Ze was (in 2017) de eerste debutant die de VSB Poëzieprijs won voor ‘Kwaad gesternte’ (uit 2016). Zij is ook de jongste dichter (1993) die door Ilja Leonard Pfeijffer werd opgenomen in ‘De Nederlandse poëzie van de twintigste en de eenentwintigste eeuw in 1000 en enige gedichten’.

De gedichten van Hannah van Binsbergen gaan over werk, privacy en seksueel geweld, over terroristische uilen en zwarte magie. Zij schrijft geëngageerde poëzie over mensen die zich buiten de gebaande paden begeven. Ze streven ‘naar iets anders dan twee kippen en een oude Opel’. Vaak willen ze een bos in rennen, ontsnappen aan de maatschappij. Zelf is Hannah ook gesteld op haar privacy: ze bezit geen smartphone en is niet actief op sociale media.

Hannah van Binsbergen publiceerde drie dichtbundels: Bedoeld voor Van Oorschot (2014), Kwaad gesternte (2016) en Mijn leven is een schetsblad (2017).

Piet Gerbrandy noemt haar in een artikel uit 2016 in De Groene Amsterdammer, een ‘representante van haar generatie’, omdat ze een politiek betrokken toon aanslaat in haar gedichten, net zoals onder meer dichters Maarten van der Graaff, Frank Keizer en Arno Van Vlierberghe.

Uit ‘Kwaad gesternte’ het titelgedicht.

.

Kwaad gesternte

.

Het is woensdag en ik mag een harnas kiezen dat geweld
op afstand houdt, in alliantie met de Vijanden van Vernedering.
Als ik mijn benen weer bij elkaar doe, word ik moeier en moeier;
ik kan wachten in mijn wapenrusting of het rokje dat hij mooi vond, hij
zal niet komen. Ik bijt hem, hij moet het afleren.
Als ik mijn ogen open is alles verloren, dan moet ik meegaan
naar het gat in de geschiedenis. Van alle marsen die jullie kunnen
lopen, jullie die ik mijn broeders noem, waarom is er niet één
die niet vooruitgaat?

Ik kan niet kiezen. Mijn vrienden willen mij niet helpen en mijn vijand
die een vaste vorm begint te krijgen aan de randen van mijn angsten
spreekt bemoedigende woorden.
Hebben jullie wel eens aan het kwaad gedacht dat in de situatie schuilt?
Het harnas dat ik kies zal hopelijk mijn geur verhullen.
Als ik mijn benen bij elkaar doe, is alles verloren.
Mijn harnas klinkt me vast aan dit moment, waar iets herinnerd
en iets beloofd wordt en dit gesternte staat boven mijn hele generatie.

Ik heb weinig hoop zonder jullie, maar jullie geven me niets
wat ik niet snel en zo vernederend zacht moet laten gaan,
jullie die ik mijn broeders noem, een droom
die het dagelijks leven stuk kan slaan, is dat
waarom we vooruitgaan?
Zolang ik niet mijn ogen open, lig ik in zijn armen.

.